Kayaç Neden Parçalanır? Bir Yalnızlık Hikayesi
Kayseri’nin soğuk bir kış akşamı, gözlerim dolmuştu. Dışarıda kar yağıyor, bir yanda da rüzgarın sesi hüzünle birleşiyordu. İki gündür aynı evde, aynı odada, aynı duygularla yaşamak bana zor geliyordu. Şehir her geçen gün büyürken, ben kendi içimde sıkışıp kalmıştım. Yalnızlıkla savaşırken, birdenbire zihnimde bir soru belirdi: Kayaç neden parçalanır? Bu soru, aklımı kaç gündür meşgul eden bir düşünceden başka bir şey değildi ama şu anda anlamını derinlemesine sorgulamak istedim. İçimdekiler, kayaların içinde sıkışan bir duygu gibiydi ve bir türlü dışarı çıkamıyordu.
Kırılma Noktam: Kayaçlar Gibi
Bir zamanlar, çocukken Kayseri’nin yakınlarındaki taşlık alanda çok fazla oyun oynardık. Kardeşimle birlikte günün sonunda, kayaların arasındaki boşluklarda saklambaç oynardık. Kayaçlar, katı ve sertti, ama hiçbir zaman bana bir tehdit gibi gelmemişti. Fakat büyüdükçe, hayatın, bazen kayaların içindeki çatlaklar gibi, insanın içine nasıl sızdığını fark ettim. O sert, güçlü ve sağlam kayaçlar, zamanla kendilerini nasıl parçalayabiliyordu? Ve neden?
O gün, ben de tam olarak böyle bir anı yaşıyordum. Duygularım, içimdeki kayaçları paramparça ediyordu. Hayal kırıklığım, kendimi değersiz hissetmem, ruhumun derinliklerinde biriken kayalar gibiydi. Her bir kırılma anı, içimdeki kayaların çatlamasına neden oluyordu. Üstü sağlam, altı ise boş olan bir kaya gibi hissediyordum.
O An, O Gün: Gerçekten Parçalanmak
O gün, telefonum çaldığında kalbim birkaç saniye durdu. Arayan kişi, bir zamanlar çok değer verdiğim bir arkadaşımdı. Ama o kişi artık bir yabancıydı. Aradığında ne söyleyeceğimi bilmedim. Uzun süre sonra, hayatın yavaşça bizleri farklı yollara sürüklediğini fark ettim. İlişkilerimizin temelleri o kadar sağlam değildi ve bir gün kopacaklarmış gibi hissetmiştim. Bu, benim için içsel bir çöküş gibiydi. Kayaçlar nasıl zamanla, rüzgarın etkisiyle aşındıysa, içimdeki ilişki de benzer bir şekilde yavaş yavaş yok oluyordu.
Ve o anda fark ettim: Kayaç neden parçalanır? Çünkü dışarıdan gelen baskılara karşı dayanmak, zaman içinde yıpranmak demektir. Her insanın bir dayanma sınırı vardır. O sınır geçtiğinde, kayaçlar parçalanır. İnsan da öyle. İster sevgi ister kayıp olsun, her şeyin bir sınırı vardır.
Umut ve Kırılganlık: Yeniden Başlamak
Ama işin ilginç yanı şu ki; kayaçlar, bir kere parçalandıktan sonra ne olur? Yeniden şekil alabilirler mi? Bunu düşündüm, düşündüm ve sonunda kararımı verdim. Kayaçlar nasıl dışarıdan gelen darbelerle, fırtınalarla kırılıp parçalanıyorsa, insan da benzer şekilde yaşamın zorluklarına dayanır. Ama bir noktada, bir çatlaktan sonra, tekrar şekil almak, tekrar ayağa kalkmak mümkündür. Her bir kırılma, aslında bizi bir adım daha ileriye taşıyan bir değişim süreci olabilir.
İçimdeki kırılganlık, kayaların arasına sıkışan toprağa dönüşebilir. Yeniden doğmak, yeniden hayata tutunmak, bu belki de gerçek anlamda bir “parçalanma” süreciydi. Bu düşünceler arasında kaybolmuşken, bir yandan da umutlu oluyordum. Belki de hayatta her şey, bir kırılma noktasına kadar gelip, orada yeniden şekil alıyordur. Kayaçların doğasında olduğu gibi, biz de değişiriz, şekil alırız, hayatı yeniden kucaklamak için kendimize yeni yollar buluruz.
Sonuç: Parçalanmak ve Yeniden Doğmak
Kayseri’nin o soğuk akşamında, arkamda bıraktığım kayaların ve kırık dökük kalbimin arasında bir denge kuruyordum. Kayaç neden parçalanır? İşte bu yüzden: İçimizde biriken duygular, zamanla o kadar ağırlaşıyor ki, bir noktada dayanılmaz hale geliyor. Ama bu kırılmalar, bizi kim olduğumuzu bulmaya, yeniden inşa etmeye zorluyor. Kayaçlar gibi, biz de bir zamanlar sert ve sağlam olan duvarlarımızı kırarak, daha açık, daha özgür olmayı öğreniyoruz.
Bugün, kayaların arasındaki boşluklardan yeni bir ışık sızdığı gibi, hayatımdaki her kırılma, beni daha güçlü kılmaya devam edecek. Belki de aslında en iyi versiyonum, içimdeki kayaların tüm parçalarıyla yeniden birleştiği zaman ortaya çıkacak.